Ο ιππότης είναι άτομο στο οποίο έχει απονεμηθεί ο τιμητικός τίτλος του ιπποτισμού από μονάρχη ή άλλον πολιτικό ηγέτη για την εξυπηρέτηση του μονάρχη ή της χώρας, ως στρατιώτη. Η λέξη πρωτοεμφανίζεται στην Ιλιάδα του Ομήρου ως επίθετο του Νέστωρος, "ἱππότα Νέστωρ". Ιστορικά, στην Ευρώπη, ιππότης ανατίθενται ο έφιππος πολεμιστής. Συχνά, ένας ιππότης ήταν δουλοπάροικος ο οποίος υπηρετούσε ένα άρχοντα ως πολεμιστής, και ο άρχοντας σε αντάλλαγμα τον πλήρωνε με εκτάσεις. Οι άρχοντες εμπιστεύονταν τους ιππότες, οι οποίοι ήταν ειδικευμένοι στη μάχη πάνω σε άλογα. Από τις αρχές της σύγχρονης περιόδου, ο τίτλος του ιππότη είναι καθαρά τιμητικός και συνήθως απονέμεται από έναν μονάρχη, συχνά για μη στρατιωτική υπηρεσία στη χώρα.
Ιππότες χρησιμοποιήθηκαν για πρώτη φορά τον 4ο αιώνα μ.Χ. στον ύστερο ρωμαϊκο στρατό. Η εποχή των ιπποτών έληξε τον 16ο αιώνα καθώς οι εθνικοί στρατοί αντικατέστησαν τους φεουδαρχικούς. Πολλοί ιππότες προσλήφθηκαν σε αυτούς τους νέους στρατούς. Οι σημερινοί αξιωματικοί στους δυτικούς στρατούς είναι απόγονοι των ιπποτών.
