Το καταδρομικό πλοίο (στην Ελλάδα παλαιότερα ονομάζονταν Εύδρομα) είναι τύπος πολεμικού πλοίου επιφανείας, ικανό να προσβάλλει πολλούς στόχους ταυτόχρονα.
Καταδρομικά (cruisers) ονομάζονταν ήδη από την εποχή των ιστίων, τα πλοία που εκτελούσαν ιδιαίτερες αποστολές όπως ανίχνευση, προστασία εμπορικών πλοίων, μεταφορά μηνυμάτων. Τέτοια πλοία ήταν συνήθως φρεγάτες ή μικρές κορβέτες (sloops of war), οπλισμένα με δύο πυροβολαρχίες (μία στο πάνω κατάστρωμα και μία κάτω από το κατάστρωμα). Από τα μέσα του 19ου αιώνα, τα πλοία αυτά ταξινομήθηκαν ως ιδιαίτερη ξεχωριστή κατηγορία – καταδρομικά – πλοία που ταξίδευαν στον ωκεανό και γενικά σε μακρινούς πλόες, ως ανιχνευτές του πολεμικού στόλου και ως καταδρομείς εναντίον εμπορικών πλοίων του εχθρού.
Τα καταδρομικά παγιώθηκαν σε δυο κυρίως μεγέθη: τα μεσαίου μεγέθους προστατευμένα καταδρομικά και τα μεγάλα θωρακισμένα καταδρομικά που ήταν σχεδόν τόσο μεγάλα (αν και όχι τόσο ισχυρά ή τόσο καλά θωρακισμένα) όσο ένα θωρηκτό πριν από το HMS Dreadnought.
Με την εμφάνιση του θωρηκτού Dreadnought πριν από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, το θωρακισμένο καταδρομικό εξελίχθηκε σε ένα σκάφος παρόμοιας κλίμακας γνωστό ως καταδρομικό μάχης.
Στις αρχές του 20ου αιώνα μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα καταδρομικά τοποθετήθηκαν σε μια σταθερή κλίμακα μεγέθους πολεμικού πλοίου, μικρότερο από ένα θωρηκτό αλλά μεγαλύτερο από ένα αντιτορπιλικό. Το 1922 η «Ναυτική Συνθήκη της Ουάσιγκτον» έθεσε ένα επίσημο όριο σε αυτά τα καταδρομικά, τα οποία ορίστηκαν ως πολεμικά πλοία εκτοπίσματος έως και 10.000 τόνων που έφεραν όπλα όχι μεγαλύτερα από 8 ίντσες σε διαμέτρημα. Τα βαριά καταδρομικά είχαν πυροβόλα 8 ιντσών, ενώ αυτά με πυροβόλα 6,1 ίντσες ή λιγότερο ήταν τα ελαφρά καταδρομικά,
Η ανάπτυξη της αεροπορικής ισχύος κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου άλλαξε δραστικά τη φύση της ναυμαχίας. Ακόμη και το ταχύτερο καταδρομικό δεν μπορούσε να ξεπεράσει ένα αεροπλάνο, το οποίο ήταν σε θέση να επιτίθεται σε όλο και μεγαλύτερες αποστάσεις πάνω από τους ωκεανούς. Η αλλαγή αυτή οδήγησε στο τέλος των ανεξάρτητων επιχειρήσεων από μεγάλα πλοία ή μικρές ομάδες κρούσης, και από το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα οι ναυτικές επιχειρήσεις βασίστηκαν γύρω από μεγάλους στόλους, ικανούς να αντισταθούν σε όλες τις επιθέσεις εκτός από τις πιο μαζικές αεροπορικές επιθέσεις. Αυτό οδήγησε πολλά ναυτικά να αλλάξουν τη σύνθεση των στόλων τους βασιζόμενα σε πλοία αφιερωμένα σε έναν μόνο ρόλο, συνήθως ανθυποβρυχιακό ή αντιαεροπορικό, και τα μεγάλα καταδρομικά πλοία εξαφανίστηκαν από τις περισσότερες δυνάμεις. Το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ και το Ρωσικό Πολεμικό Ναυτικό παρέμειναν οι μόνοι που διατήρησαν καταδρομικά, επιχειρησιακά. Τόσο στα αμερικανικά όσο και στα σοβιετικά καταδρομικά, ο οπλισμός αντικαταστάθηκε από βαλλιστικούς πυραύλους.
