Το μπαλκ κάριερ (αγγλικά: bulk carrier) είναι τύπος εμπορικού πλοίου, σχεδιασμένος για την μεταφορά χύδην φορτίων, όπως σιτηρά, άνθρακας, σιδηρομετάλλευμα και τσιμέντο, σε αμπάρια. Από τότε που κατασκευάστηκε το πρώτο πλοίο που εξειδικευόταν στη μεταφορά χύδην φορτίων το 1852, οι οικονομικές συγκυρίες τελειοποίησαν την ανάπτυξη τέτοιων πλοίων, αυξάνοντας τη χωρητικότητα και το μέγεθός τους. Τα σύγχρονα μπαλκ κάριερς είναι σχεδιασμένα για την μεγιστοποίηση της χωρητικότητας, της ασφάλειας, της αποδοτικότητας και της ανθεκτικότητας.
Σήμερα, τα μπαλκ κάριερς αποτελούν το 15%-17% του παγκόσμιου στόλου. Το μέγεθος των πλοίων ξεκινάει από μικρά μότορσιπς, μέχρι γιγάντια πλοία που έχουν χωρητικότητα 400.000 DWT (Dead Weight Tones). Συνήθως τα μπαλκ κάριερς φέρουν γερανούς για τη φορτοεκφόρτωση, αν και ορισμένα είναι εξαρτημένα από τις λιμενικές υποδομές. Πάνω από τα μισά μπαλκ κάριερς ανήκουν σε Έλληνες, Ιάπωνες και Κινέζους πλοιοκτήτες, ενώ το ένα τέταρτο φέρει σημαία Παναμά. Η Νότια Κορέα είναι ο μεγαλύτερος κατασκευαστής μπαλκ κάριερς, ενώ το 82% των πλοίων αυτού του τύπου έχουν κατασκευαστεί στην Ασία.
Στα μπαλκ κάριερς, το πλήρωμα είναι υπεύθυνο για τη λειτουργία του πλοίου, λαμβάνοντας υπόψη την ασφάλεια, τη ναυσιπλοΐα, τη φροντίδα του φορτίου και τη συντήρηση σύμφωνα με τη διεθνή ναυτιλιακή νομοθεσία. Η φόρτωση του πλοίου αποτελεί χρονοβόρα διαδικασία, ποικίλει ανάλογα με τη πολυπλοκότητα του φορτίου και μπορεί να διαρκέσει μέχρι και λίγες μέρες. Ο αριθμός του πληρώματος ποικίλει, από τρία άτομα σε μικρά πλοία μέχρι πάνω από 30 σε μεγαλύτερα.
Το χύδην φορτίο μπορεί να είναι πολύ πυκνό ή διαβρωτικό. Αυτό μπορεί να προκαλέσει πολλά προβλήματα, όπως μετατόπιση φορτίου, αυθόρμητη καύση ή υπερφόρτωση, προβλήματα που μπορούν να απειλήσουν το πλοίο. Η χρήση γηρασμένων πλοίων που είχαν προβλήματα διάβρωσης έχει συνδεθεί με τη βύθιση αρκετών πλοίων τη δεκαετία του 1990. Πλέον έχουν θεσπιστεί νέοι κανονισμοί σχετικά με τη βελτίωση της σχεδίασης και επιθεώρησης ενός πλοίου, καθώς και την εγκατάλειψή του.
