Η σκουριά είναι ένα συνήθως κοκκινοκαφέ οξείδιο που σχηματίζεται από την αντίδραση σιδήρου και οξυγόνου με την καταλυτική παρουσία νερού ή υγρασίας στον αέρα. Η σκουριά αποτελείται από ένυδρα οξείδια σιδήρου (III) (Fe2O3 · nH2O) και οξείδια σιδήρου (III) - υδροξείδιο (FeO(OH), Fe(OH)3) και συνήθως σχετίζεται με τη διάβρωση του εξευγενισμένου σιδήρου.
Με επαρκή χρόνο, οποιαδήποτε μάζα σιδήρου, παρουσία νερού και οξυγόνου, θα μπορούσε τελικά να μετατραπεί εξ ολοκλήρου σε σκουριά. Η επιφανειακή σκουριά είναι συνήθως με τη μορφή νιφάδας και εύθρυπτη και δεν παρέχει παθητική προστασία στον υποκείμενο σίδηρο, σε αντίθεση με τον σχηματισμό πατίνας σε χάλκινες επιφάνειες. Η σκουριά είναι ο κοινός όρος για τη διάβρωση του στοιχειακού σιδήρου και των κραμάτων του όπως ο χάλυβας. Πολλά άλλα μέταλλα υφίστανται παρόμοια διάβρωση, αλλά τα οξείδια που προκύπτουν δεν ονομάζονται συνήθως «σκουριά».Διάφορες μορφές σκουριάς διακρίνονται τόσο οπτικά όσο και με φασματοσκοπία και σχηματίζονται υπό διαφορετικές συνθήκες. Άλλες μορφές σκουριάς περιλαμβάνουν το αποτέλεσμα των αντιδράσεων μεταξύ σιδήρου και χλωρίου σε ένα περιβάλλον που στερείται οξυγόνου. Η ράβδος οπλισμού που χρησιμοποιείται σε υποβρύχιους πυλώνες από σκυρόδεμα, η οποία δημιουργεί πράσινη σκουριά, είναι ένα παράδειγμα. Αν και η σκουριά είναι γενικά μια αρνητική πτυχή του σιδήρου, μια συγκεκριμένη μορφή σκουριάς, γνωστή ως σταθερή σκουριά, κάνει το αντικείμενο να έχει μια λεπτή επίστρωση σκουριάς στην κορυφή. Εάν διατηρείται σε χαμηλή σχετική υγρασία, καθιστά το "σταθερό" στρώμα προστατευτικό για το σίδερο από κάτω, αλλά όχι στην έκταση άλλων οξειδίων όπως το οξείδιο του αλουμινίου στο αλουμίνιο.
