Χωριό θεωρείται αυτοτελής αγροτικός οικισμός με παραδοσιακή ή σύγχρονη συγκέντρωση, τουλάχιστον 10 κανονικών κατοικιών μόνιμης και ανεξάρτητης κατασκευής ενός τουλάχιστον χωριστού δωματίου με προορισμό τη στέγαση νοικοκυριού, η μίας αντίστοιχης συλλογικής κατοικίας, πληθυσμού 50 μέχρι 1.999 κατοίκων, και με απόσταση κτισμάτων παραδοσιακού οικισμού, μέχρι 200 μ. ή 1.000 μ. με εγκεκριμένο σχέδιο πόλης, και του οποίου η οικονομική αυτοτέλεια συντηρείται με τον πρωτογενή τομέα της οικονομίας δηλ. γεωργία, κτηνοτροφία και αλιεία ή και, συμπληρωματικά, με τον τουρισμό. Ο ορισμός αυτός είναι σύνθεση των εμπλεκόμενων όρων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής από το 2001, ώστε να προσεγγίσει εννοιολογικά την παραδοσιακή έννοια του χωριού, που έπαψε να υπάρχει.
Οι σύγχρονες χωροταξικές μέθοδοι ιδίως αυτή της χωρικής οικιστικής οργάνωσης ως ανοιχτής πόλης, μίας μείζονος αυτοδιοικητικής επικράτειας έχουν καταργήσει την παραδοσιακή έννοια του χωριού λόγω της διοικητικής εξάρτησής του από τη έδρα της συγκεκριμένης επικράτειας και της προσπάθειας διάχυσης της αειφορικής περιβαλλοντικής διαχείρισης μεταξύ του δομημένου και φυσικού περιβάλλοντος, και πολλών άλλων ιστορικών εξελίξεων (τεχνολογίες μεταφορών και επικοινωνιών, αυτοδιοικητική δομή από τον οργανισμό Περί Δήμων και Κοινοτήτων, το Σχέδιο «Καποδίστριας», μέχρι το Πρόγραμμα Καλλικράτης κ.λπ.).
Έχει λιγότερες υπηρεσίες από την πόλη ή την κωμόπολη, ακόμη και στον δευτερογενή τομέα της οικονομίας δηλ. το εμπόριο, επειδή η εγχώρια καθημερινή οικονομία του διεξάγεται αχρήματη, βάσει του συστήματος της ανταλλαγής προϊόντων (clearing).
Αναλόγως της θέσης του χαρακτηρίζεται ως παραθαλάσσιο, παραποτάμιο, παραλίμνιο ή ορεινό, επειδή διακρίνεται από την μοναδική δυνατότητα προβολής του φυσικού τοπίου του ή και από τις τοπικές ιδιαιτερότητες της αρχιτεκτονικής του, και τους ιδιαίτερα στενούς δεσμούς του πληθυσμού του, αναπτύσσει σταδιακά υπηρεσίες του τριτογενούς τομέα και επιλεκτικά του τουρισμού.
