Het nationaal park Lake District (Engels: Lake District National Park) (Merengebied) is een nationaal park in het graafschap Cumbria in het noordwesten van Engeland. Het is een van de vijftien nationale parken in het Verenigd Koninkrijk. Het park is 2362 vierkante kilometer groot en werd opgericht in 1951 uit de nalatenschap van Beatrix Potter aan de National Trust.
Het Lake District is een bergachtige streek. In dit gebied liggen alle toppen van Engeland die hoger zijn dan 900 meter boven zeeniveau. De hoogste, met 978 meter, is Scafell Pike. Sinds juli 2017 staat het gebied op de Unesco-Werelderfgoedlijst.
Het Lake District telt zestien meren, in de meeste gevallen langwerpig van vorm, wat te verklaren valt door het feit dat in de pleistocene ijstijd de rivierdalen door gletsjers tot brede trogdalen werden vervormd. De bekendste meren zijn Windermere (14,7 km²), Coniston Water, Ullswater, Thirlmere, Derwent Water en Bassenthwaite Lake. Ook Buttermere, Crummock Water en Loweswater getuigen van de natuurpracht in Lake District.
Bekende heuvels zijn Coniston Old Man, Scafell, Scafell Pike, Skiddaw, Great Gable, en Helvellyn. De heuvels zijn ruig en geschikt voor lange wandelingen met veel natuurschoon, waarbij men ook moeilijke routes kan kiezen die meer geschikt zijn voor bergbeklimmers. Als het weer omslaat terwijl men daar niet op voorbereid was kan men echter vrij gemakkelijk in gevaarlijke omstandigheden komen te verkeren.
Het klimaat is er erg vochtig: het regent en sneeuwt er veel. Op sommige plaatsen, waar de oceaanwind, verwarmd en bevochtigd door de Golfstroom, tegen de heuvels opwaait en bij het opstijgen en afkoelen zijn vocht verliest, valt per jaar 3000 mm neerslag (Nederland: 700–800 mm). Het landschap is dan ook altijd zeer groen. Koud is het vooral op grotere hoogte, de lagere dalen worden door de Golfstroom beschermd.
Van economisch belang zijn vooral schapenteelt, toerisme en bosbouw.
